حمله اخیر رژیم صهیونیستی به خاک ایران را نمی‌توان صرفاً در قالب یک پاسخ نظامی ارزیابی کرد؛ این اقدام، بخشی از یک طراحی چندلایه برای ضربه‌زدن به ارکان حیاتی جمهوری اسلامی بود. هدف‌گذاری این عملیات، هم‌زمان چهار بُعد حیاتی را در بر می‌گرفت: صنعت هسته‌ای، توان دفاعی، اقتدار روانی و انسجام اجتماعی. اما آنچه در پایان این تقابل حاصل شد، چیزی جز ناکامی راهبردی برای طراحان آن نبود.
۱. صنعت هسته‌ای؛ هدف اول، دست‌نایافتنی
هدف نخست و محوری، ضربه به چرخه غنی‌سازی و زیرساخت‌های صنعت هسته‌ای ایران بود؛ اما باید یادآور شد که آنچه امروز ایران را در جایگاه یک قدرت هسته‌ای مستقل قرار داده، نه فقط تأسیسات فیزیکی بلکه دانش بومی و سرمایه انسانی است. فناوری‌ای که در درون مرزهای فکری و علمی کشور نهادینه شده، با موشک و پهپاد از بین نمی‌رود. ایران نه‌تنها تلفات راهبردی نداد، بلکه با تمرکز بر بازیابی سریع و پاسخ‌گویی دیپلماتیک و دفاعی، پیام روشنی به دشمن داد.
۲. اقتدار دفاعی؛ سامانه‌ای که کار کرد
یکی دیگر از اهداف آشکار، آزمودن و تضعیف سیستم‌های دفاعی ایران بود. اما پدافند هوایی کشور، با واکنشی چندلایه و منسجم، بخش عمده‌ای از تهدیدات را خنثی کرد. این موضوع در معادلات منطقه‌ای بسیار معنادار است؛ چرا که پیام روشنی به رقبا و متحدان دشمن مخابره کرد: ایران، قابل نفوذ نیست.
۳. جنگ روانی؛ محاسبه اشتباه از مردم
طراحی دشمن، فقط نظامی نبود؛ بلکه مبتنی بر این تحلیل بود که مردم ایران پس از سال‌ها فشار اقتصادی، دچار فرسایش روحی شده‌اند و تنها منتظر بهانه‌ای برای تقابل با حاکمیت هستند. اما همان‌طور که تاریخ بارها اثبات کرده، ملت ایران در بزنگاه‌های حساس، اختلافات را کنار می‌گذارد و برای دفاع از تمامیت ارضی و عزت ملی، متحد می‌شود. واکنش عمومی پس از حمله، نشان داد که احساس تعلق به وطن، هنوز سرمایه‌ای زنده و فعال است.
۴. اجماع ملی؛ محصول ناخواسته دشمن
در نهایت، دشمن به‌جای ایجاد گسست اجتماعی، ناخواسته به شکل‌گیری یکپارچگی ملی کمک کرد. از همیاری مردم در کمک‌رسانی و اهدای خون گرفته تا واکنش خودجوش رسانه‌ها و نخبگان، همگی مؤید این واقعیت‌اند که در شرایط بحران، مردم ایران عقل جمعی و حس مسئولیت تاریخی خود را به نمایش می‌گذارند.
جمع‌بندی
حمله اسرائیل به ایران، نه‌تنها از نظر نظامی ناکام ماند، بلکه از جنبه روانی و اجتماعی نیز به هدف نرسید. مهم‌تر از آن، این حمله یک بار دیگر اثبات کرد که قدرت ملی، صرفاً در تسلیحات و فناوری خلاصه نمی‌شود؛ بلکه در اراده مردم، بومی‌سازی دانش و بلوغ اجتماعی نهفته است.
به‌نظر می‌رسد آنچه شکست خورد، تنها یک عملیات نبود؛ بلکه یک تحلیل اشتباه از مردم ایران، یک سناریوی ناپخته از فروپاشی درون‌زا، و یک اعتماد بی‌جا به ضربات بیرونی بود.
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید